Με αναγκάζεις, με σπρώχνεις να σ' απαρνηθώ,
να σε προδόσω.
Οι αντοχές μου μειώθηκαν
στο ελάχιστο.
Κάποια βράδυα είναι φορές,
που θέλω να μιλήσω για σένα σε κάποιον,
που να με καταλάβει.
Ίσως να φταίει η ανημπόρια μου.
Δέχομαι και δικαιολογώ διαρκώς,
τα λάθη σου.
Βλέπω το τρέξιμο σημειωτών που κάνεις
και απελπίζομαι.
Γέμισε η βαλίτσα μου,
αυτοδιάψευση.
Και νάμαι τώρα, την κρατώ σφιχτά
ανάμεσα στα δόντια μου, γιατί
το αριστερό μου χέρι είναι ανάπηρο
και στο δεξί κρατάω το μολύβι.
Φεύγω χωρίς καμιά προσδοκία,
χωρίς φως στον ορίζοντα,
αποδεχόμενος τη σκληρή μοίρα.
Δεν σε καταλαβαίνω.
Μήπως και τότε που σε καταλάβαινα;
Μόνον αμφιβολίες είχες φυτέψει
στον κήπο μου,
πάνω τους λάβαρα,
που εγώ τα πότιζα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου