Παρακμή

Στην άσφαλτο της ταχύτητας
και της αδιαφορίας.
Στους τεράστιους όγκους
των πολυκατοικιών
και στις λέξεις ακόμη, που ηθελημένα
διαστρευλώσαμε,
υποθηκεύσαμε τη συνείδησή μας
σκεπάζοντάς την με χρυσόσκονη.
Συμβιβαστήκαμε αηδιαστικά,
ξεγυμνώνοντας την ψυχή μας,
αφού πρώτα,
ξεσκίσαμε τις σάρκες μας,
μπροστά σ' ένα φιλοθεάμον κοινό.
Τώρα πια ταπεινωμένοι,
ζούμε σ' ένα ερειπωμένο χαμόσπιτο,
σε παρακμή και εξαθλίωση,
χρεώνοντας την αποκοτιά μας
στους άλλους.